سطح بندی زبان انگلیسی مطابق استاندارد مشترک اروپایی یا CEFR
در گفتگوی گذشته با سطح بندی زبان انگلیسی و یا هر زبان دیگری آشنا شدیم. استانداردی که پیشتر با هم بررسی کردیم مربوط به انجمن امریکا و دارای ساختار نسبتا ساده‌ای بود. از ویژگی‌‌های خاص آن استاندارد و بطور کلی استانداردهای مشابه سطح بندی زبان انگلیسی این است که مهارت را شرط عبور از یک مرحله و وارد شدن به سطح بعدی تعیین می‌کند.
در این گفتار می‌خواهیم با استاندارد دیگری آشنا شویم که به نسبت استاندارد انجمن امریکا بیشتر مورد استقبال قرار گرفته است. بسیاری از مؤسسات آموزشی درون کشور هم تلاش می‌کنند که دوره‌های آموزشی خود و حتی تست‌های تعیین سطح و عبور از سطح‌های مختلف را نیز برمبنای این استاندارد طراحی کنند. این سیستم سطح بندی زبان انگلیسی به نام استاندارد مشترک اروپایی و یا Common European Framework of Reference است.
نیاز به سطح بندی زبان انگلیسی به شیوه CEFR
در سال ۱۹۹۱ در نشستی که میان بسیاری از مراجع علمی و آموزشی اروپایی در کشور سویس برگزار گردید، این موضوع روشن شد که به استانداردی جدید برای تعیین سطوح مختلف مهارت زبانی نیاز جدی وجود دارد.
این استاندارد می‌بایست در زمینه تعریف سطوح مختلف زبانی به اندازه کافی شفاف باشد تا بتواند مدرسین را در مسیر آموزش یاری کند. همینطور قرار بود که این استاندارد کمک کند تا مراکز آموزشی و کارفرمایان بتوانند در تشخیص صلاحیت زبانی دانشجویان و یا کارمندان بالقوه خود با دقت و راحتی بیشتری عمل کنند.
به همین خاطر در این نشست تصویب شد که پروژه‌ای برای رسیدن به این هدف راه اندازی شود. در طول دو دهه آتی و در طی نسخه‌هایی مختلف که با نام‌های متفاوتی نیز تولید شدند، نهایتا این سند در سال ۲۰۰۹ به عنوان نسخه نهایی و با نام رسمیِ استاندارد مشترک اروپایی معرفی گردید.
سطح بندی زبان انگلیسی در CEFR
استاندارد مشترک اروپایی زبان‌آموزان را به سه سطح اصلی تقسیم می‌کند. این سه سطح، هر یک دو زیرسطح نیز دارند. مطابق استانداردهای پیشین، هر کدام از این سطوح قرار است تعریف کنند که زبان‌آموز باید چه مهارتی را داشته باشد و چه توانایی‌هایی را احراز کند. سطح اول با نام زبان‌آموزِ سطح پایه و با حرف A معرفی می‌شود. و دو زیرسطح آن نیز با نماد‌های A1 و A2 نام‌گذاری شده‌اند. سطح دوم با نام زبان‌آموز مستقل و با حرف B معرفی شده است. دو زیر سطح آن نیز بطور مشابه به نام‌های B1 و B2 تعریف شده‌اند. و نهایتا سطح سوم، زبان‌آموز ماهر و با حرف C نام‌گذاری شده و دارای دو زیرسطحِ C1 و C2 است.
با توجه به اهمیت هر کدام از این سطوح می‌خواهیم با جزئیات کافی هر کدام را بررسی کنیم.
سطح بندی زبان انگلیسی : زبان‌آموزی سطح پایه یا A
همانطور که گفته شد این گام دارای دو زیرسطح است:
زبان‌آموز سطح پایه : زیرسطح A1 یا آغازگر
زبان‌آموز می‌تواند عبارات روزمره و جمله‌های خیلی ابتدایی را درک کند که هدف از آن‌ها برطرف کردن نیازهای اولیه و فیزیکی است.
زبان‌آموز می‌تواند خودش را معرفی کند. دیگران نیز می‌توانند از او درباره هویتش سؤالاتی مانند اینکه کجا زندگی می‌کند، و اینکه چه کسانی را می‌شناسد و یا اینکه چه دارایی‌هایی دارد سؤال بپرسند و او نیز پاسخ دهد.
او می‌تواند با دیگران ارتباط ساده برقرار کند. به این شرط که طرف مقابل شمرده شمرده و شفاف صحبت کند و آماده کمک رسانی به وی باشد.
زبان‌آموز سطح پایه : زیرسطح A2 یا مقدماتی
زبان‌آموز می‌تواند جملات و اصطلاحاتِ رایج که به موضوعات مرسوم زندگی مربوط می‌شوند (مانند مسائل شخصی ساده، خانواده، اطلاعات عمومی، خرید، امور جغرافیایی منطقه، اشتغال) را درک کند.
او می‌تواند در قالب کارهای ساده و عمومی که نیازمند تبادل اطلاعات ساده هستند با دیگران ارتباط برقرار کند.
زبان‌آموز می‌تواند، در قالب عبارت‌هایی ساده، جنبه‌هایی از سابقه‌اش، محیط پیرامونی خود، و امور مربوط به نیازهای رایج خودش را توصیف کند.
سطح بندی زبان انگلیسی : زبان‌آموزی سطح مستقل یا B
این سطح نیز دارای دو زیرسطح است:
زبان‌آموز سطح مستقل : زیرسطح B1 یا آستانه
زبان‌آموز در این سطح می‌تواند نکات اصلی یک پیام استاندارد را در موضوعاتی متعارف مانند کار، درس و تفریح و موارد مشابه درک کند.
او به احتمال زیاد می‌تواند با وضعیت‌های مختلفی که به واسطه سفر کردن به کشور هدف ایجاد می‌شوند کنار بیاید.
زبان‌آموز این توان را دارد که محتواهای ساده‌ای را که با موضوعات مورد علاقه‌اش در ارتباط هستند تولید کند.
او می‌تواند تجربه‌ها، اتفاقات، آرزوها، امیداها و اهدافش را توصیف کند و بطور مختصر درباره علت آن‌ها توضیحاتی ارائه دهد.
زبان‌آموز سطح مستقل : زیرسطح B2 یا برتر
زبان‌آموز می‌تواند ایده‌های اصلی یک متن پیچیده را، چه در مورد موضوعات فیزیکی و مادی و چه در موضوعات مجازی و انتزاعی درک کند. این موضوع شامل مباحث موجود در شاخه تخصصی خود او نیز می‌شود.
او به سطح قابل قبولی از روانی و حاضرجوابی رسیده است که ارتباط متعارف با افراد بومی را امکان‌پذیر می‌کند؛ بدون اینکه برای هیچ‌یک از طرفین زحمت زیادی ایجاد شود.
او می‌تواند محتواهایی شفاف و دارای جزئیات را در مورد بازه وسیعی از موضوعات تولید کند و یک نقطه‌‌نظر خاص در مورد موضوع مورد نظرش شرح دهد و مزایا و مضرات گزینه‌های مختلفش را بیان کند.
سطح بندی زبان انگلیسی : زبان‌آموزی سطح ماهر یا C
دو زیرسطح این مرحله عبارتند از:
زبان‌آموز سطح ماهر : زیرسطح C1 یا پیشرفته
زبان‌آموز در این سطح می‌تواند بازه وسیعی از عبارت‌های دشوار و طولانی را درک کند و مفاهیم کنایی را نیز تشخیص دهد.
او می‌تواند با روانی و حاضرجوابی، نظراتش را ابراز کند و اینکار را بدون جستجوی ذهنی طولانی انجام دهد.
او توانایی این را داراست که از زبان بطور انعطاف‌پذیر و مؤثر برای اهداف اجتماعی، آکادمیک و علمی، و حرفه‌ای و شغلی استفاده کند.
زبان‌آموز می‌تواند محتواهای شفاف، خوش‌ساخت و دارای جزئیات، درباره موضوعات پیچیده تولید نماید و قدرت کنترل خود روی الگوهای ساختارمند زبان، اتصالات و ابزارهای یکپارچگی سخن را به نمایش بگذارد.
زبان‌آموز سطح ماهر : زیرسطح C2 یا مسلط
زبان‌آموز به سادگی هر آنچه را که می‌شنود و می‌خواند درک می‌کند.
او می‌تواند اطلاعات دریافتی از منابع مختلفِ شنیداری و نوشتاری را خلاصه کند و در این حین، از جمله‌‌بندی‌های خودش استفاده نموده و همزمان یکپارچگی و پیوستگی کلام را حفظ کند.
او می‌تواند احساسات، عواطف و نظرات خود را در هر لحظه به روانی و بطور دقیق بیان کند. او در جریان این کار می‌تواند جزئیات معنایی را حتی در پیچیده‌ترین موضوعات هم از یکدیگر بشکافد.
دیدگاه ها